مدرسه ی علمیه ی فاطمه بنت اسد (س) بسطام

افسوس که ایام شریف رمضان رفت

سی عید به یک مرتبه از دست جهان رفت

افسوس که سی پاره این ماه مبارک

از دست به یکباره چو اوراق خزان رفت

ماه رمضان حافظ این گله بد از گرگ

فریاد که زود از سر این گله شبان رفت

شد زیر و زبر چون صف مژگان صف طاعت

شیرازه جمعیت بیداردلان رفت

بی قدری ما چون نشود فاش به عالم

ماهی که شب قدر در او بود نهان رفت

تا آتش جوع رمضان چهره بر افروخت

از نامه اعمال سیاهی چو دخان رفت

با قامت چون تیر در این معرکه آمد

از بار گنه با قد مانند کمان رفت

برداشت ز دوش همه کس بار گنه را

چون باد سبک آمد و چون کوه گران رفت

چو اشک غیوران ز سراپرده مژگان

دیر آمد و زود از نظر آن جان جهان رفت

از رفتن یوسف نرود بر دل یعقوب

آنها که به صائب ز وداع رمضان رفت

1 . کسی که عبادتهای خالصانه خود را به سوی خدا فرستد ، پروردگار بزرگ بهترین مصلحت او را به سویش فرو خواهد فرستاد .

2 . پاداش خوشرویی در برابر مؤمن بهشت است ، و خوشرویی با دشمن ستیزه جو ، انسان را از عذاب آتش باز می دارد .

3 . ما اهل بیت رسول خدا ، وسیله ارتباطخدا با مخلوقات و برگزیدگان خداییم ، ما جایگاه پاک خدا و دلیلهای روشن او و وارثان پیامبران الهی می باشیم . 

4. خداوند اطاعت و پیروی از ما اهل بیت (علیهم السلام ) را سبب برقراری نظم اجتماعی در امت اسلامی ، و امامت و رهبری ما را عامل وحدت و در امان ماندن از تفرقه ها قرار داده است .

5 . پیامبر (صلی الله علیه و آله ) و علی (علیه السلام ) دو پدر امت اسلام می باشند ، که اگر مردم از آنان پیروی کنند ، کجی ها و انحرافاتشان را اصلاح نموده و آنها را از عذاب جاویدان نجات می دهند ، و اگر همراه و یاورشان باشند نعمتهای همیشگی خداوندی را ارزانیشان می دارند .

6 . از حضرت فاطمه زهرا ( علیها السلام ) روایت شده :که رسول خدا فرمودند : امام همچون کعبه است که باید به سویش روند ، نه آنکه ( منتظر باشند تا ) او به سوی آنها بیاید .

پی نوشت :

1. بحار الانوار ، ج 70، ص 249 .

2. بحار الانوار ، ج 75، ص 401 .

3. شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید ، ج 16، ص 211 .

4. احتجاج طبرسی ، ایران : انتشارات اسوه ، ج 1 ، ص 258

5. بحار الانوار ، ج 23، ص 259 .

در غربال آخرالزمان چه کسانی ریزش می‌کنند؟

در غربال آخرالزمان چه کسانی ریزش می‌کنند؟ چه کسانی رویش دارند؟در سِرّ خودتان هیچ چیزی از بدی پنهان نکنید. سِرّ آدم‌ها نه به نماز است، نه به تظاهر به انقلابی‌گری… هیچ‌‌کجا مثل‌ امر ولایت سِرّ آدم‌ها رو نمی‌شود!

به گزارش راسخون، حجت الاسلام والمسلمین پناهیان در سخنرانی اظهار داشت: همه می‌دانند که قبل از ظهور حضرت، غربال انجام خواهد شد، و این غربال بسیار سخت خواهد بود. جابر جُعفی می‌گوید به امام باقر(ع) عرضه داشتم «مَتَى یَکُونُ فَرَجُکُمْ؟»(الغیبه للطوسی/339)  فرج شما کِی خواهد بود؟ سؤالی که همۀ ما داریم. «فَقَالَ هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ لَا یَکُونُ فَرَجُنَا حَتَّى تُغَرْبَلُوا ثُمَّ تُغَرْبَلُوا ثُمَّ تُغَرْبَلُوا»(همان) حضرت فرمود: هیهات هیهات، هرگز این فرج رخ نخواهد داد؛ مگر اینکه غربال بشوید، سپس غربال بشوید، سپس غربال بشوید. سه‌بار تأکید کردند.در روایات دیگر نیز صریحاً بیان شده که منافقین بین مؤمنان باید پاکسازی شوند و بیرون بروند.(امام صادق ع: …فَإِنَّهُ تَمْتَدُّ أَیَّامُ غَیْبَتِهِ لِیُصَرِّحَ الْحَقُّ عَنْ مَحْضِهِ وَ یَصْفُوَ الْإِیمَانُ مِنَ الْکَدَرِ بِارْتِدَادِ کُلِّ مَنْ کَانَتْ طِینَتُهُ خَبِیثَةً مِنَ الشِّیعَةِ الَّذِینَ یُخْشَى عَلَیْهِمُ النِّفَاقُ إِذَا أَحَسُّوا بِالاسْتِخْلَافِ وَ التَّمْکِینِ؛ کمال‌الدین/2/356)

ما در معرض غربال‌های مختلف هستیم، این غربال‌ها رویش‌هایی هم دارند، ریزش‌هایی هم دارند. در این غربال‌ها، سقوط کردن اتفاق می‌افتد؛ برای آدم‌هایی که خیلی ظاهرالصلاح هستند. و غربال در آخرالزمان موضوع جدی‌ای است. در برخی از روایات دربارۀ غربال کلمۀ «وَالله» به کار برده شده که یعنی «قطعاً این غربال انجام خواهد شد»(أَمَا وَ اللَّهِ لَا یَکُونُ الَّذِی تَمُدُّونَ إِلَیْهِ أَعْیُنَکُمْ حَتَّى تُمَیَّزُوا وَ تُمَحَّصُوا وَ حَتَّى لَا یَبْقَى مِنْکُمْ إِلَّا الْأَنْدَرُ؛ غیبت نعمانی/208؛ ارشاد مفید/2/375)

حالا چه کسانی در این غربال می‌ریزند؟ شخصی می‌گوید: من خدمت امام صادق(ع)بودم و هنگام شام، مهمان حضرت بودم. حضرت این آیه را قرائت فرمود: «بَلِ الْانسَانُ عَلىَ‏ نَفْسِهِ بَصِیرَه* وَ لَوْ أَلْقَى‏ مَعَاذِیرَه»(قیامت/14و15) بعد فرمودند: یا اباحَفص! انسان چه‌کار می‌کند؟! آنجاهایی که ظاهرسازی می‌کند، اگر دقت کند خودش خودش را می‌شناسد. و بعد این را می‌فرماید که «رَسُولَ اللَّهِ ص کَانَ یَقُولُ» همیشه این را می‌فرمود، معمولاً این را می‌فرمود-می‌خواهم بگویم در غربال آخرالزمان چه کسانی ریزش می‌کنند؟- «مَنْ أَسَرَّ سَرِیرَةً رَدَّاهُ اللَّهُ رِدَاءَهَا إِنْ خَیْراً فَخَیْرٌ وَ إِنْ شَرّاً فَشَرٌّ»(کافی/2/294) کسی در سِرّ خودش، چیزی را پنهان بکند، خدا آن سِرّ را از قلب او بیرون می‌کِشد و ردا می‌کند بر تنش می‌کند، اگر بد باشد بد خواهد شد! اگر خوب باشد خوب خواهد شد!

جوان‌ها! خیلی‌ها بودند-یا بعضی‌ها بودند- که مثل من و شما خیلی ادعاها داشتند، ولی الآن امید اول صهیونیست‌ها هستند! اینها در دل خودشان چه چیزی پنهان کرده بودند که خدا بیرون کشید و بر تنشان کرد؟! در سِرّ خودتان هیچ چیزی از بدی پنهان نکنید. فلسفۀ مناجات‌ها و ضجه‌های نیمه‌شب-که مکمّل این شعارهای روز است- همین است که آدم از سِرّ خودش خبر ندارد، ندارد! «یَوْمَ تُبْلَى السَّرائِرُ»(طارق/9) قیامت است و «یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِر» دیگر در آستانۀ ظهور است.

چه کسانی سقوط می‌کنند؟ یک بیماری‌ای در دلش داشته، ولی آن‌را نگه‌ داشته و رهایش نکرده است. تا وقتی که جَوّ را می‌پسندیده، تا وقتی که می‌‌توانسته همراه جَوّ باشد، آمده، ولی از یک جای به بعد کم‌کم خودش را کنار می‌کشد.

البته بعضی‌ها خیلی نگاه عمیقی دارند و می‌بینند که او در این راه نمی‌ماند و بعدش هم می‌رود و نمی‌ماند. آنهایی هم که نگاه نافذی دارند به روی کسی نمی‌آورند، ممکن است یک نصیحتی به او بکنند، ولی معمولاً آن نصیحت هم فایده ندارد. مگر امیرالمؤمنین علی(ع) ابن ملجم را نصیحت نکرد؟ حتی به او فرمود! او گفت: اگر من می‌خواهم در آینده-قاتل شما باشم- من را بکش! آقا فرمود: حالا نمی‌خواهد من تو را بکشم، خودت را جمع کن، من هم بیشتر به تو محبت می‌کنم. او در سِرّ خودش چه چیزی پنهان کرده بود؟!

بعد امام صادق(ع) راز این کلام رسول خدا(ص) را توضیح می‌دهد و می‌فرماید: درست است که در سِرّ انسان پنهان شده ولی «الْإِنْسَانُ عَلَی نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِیرَهُ» آدم یک کمی دقت کند، خودش را می‌بیند، خودش را می‌بیند؛ ببین!

این سرائر و این سِرّ آدم‌ها چیست؟ خدا شاهد است؛ نه به نماز است، نه به تظاهر به علم و فهم است، حتی نه به تظاهر به انقلابی‌گری است، به هیچ چیزی نیست! من نمی‌دانم آن سِرّ چه خبر است!

هیچ‌‌کجا مثل‌ امر ولایت سِرّ آدم‌ها رو نمی‌شود!

وسواس یك ایده، فكر، تصور، احساس یا حركت مكرر یا مضر است كه با نوعى احساس اجبار و ناچارى ذهنى و علاقه به مقاومت در برابر آن همراه است. بیمار متوجه بیگانه بودن حادثه نسبت ‏به شخصیت‏ خود بوده از غیرعادى و نابهنجار بودن رفتار خود آگاه است. روان شناسان وسواس را نوعى بیمارى از سرى نِوروزهاى شدید مى ‏دانند كه تعادل روانى و رفتارى را از بیمار سلب می کند و او را در سازگارى با محیط دچار اشكال مى ‏سازد و این عدم تعادل و اختلال داراى صورتى آشكار است.

روانكاوان نیز وسواس را نوعى غریزه واخورده و ناخودآگاه معرفى مى ‏كنند و آن را حالتى مى ‏دانند كه در آن، فكر، میل، یا عقیده‏ اى خاص، كه اغلب وهم‏ آمیز و اشتباه است آدمى را در بند خود مى ‏گیرد، آنچنان كه اختیار و اراده را از او سلب می کند و بیمار را وامى ‏دارد كه حتى رفتارى را برخلاف میل و خواسته ‏اش انجام دهد و بیمار هرچند به بیهودگى كار یا افكار خود آگاه است اما نمى ‏تواند از قید آن رهایى یابد.وسواس به صورت هاى مختلف بروز مى‏ كند و در بیمار مبتلاى به آن این موارد ملاحظه مى‏ شود:

اجتناب؛ تكرار و مداومت؛ تردید؛ شك در عبادت؛ ترس؛ دقت و نظم افراطى؛ اجبار و الزام؛ احساس بن بست؛ عناد و لجاجت.

وسواس همگام با بلوغ و در غلیان شهوت در افراد پایه گرفته و تدریجاً رشد مى‏كند. اگر در آن ایام شرایط براى درمان مساعد باشد بهبودهاى نسبى و دوره‏اى پدید مى‏آید وگرنه بیمارى سیر مداوم و رو به رشد خود را خواهد داشت تا جایى كه خود بیمار به ستوه مى‏آید.

علائم دیگر: در مواردى وسواس به صورتِ خود را در معرض تماشاگذاردن، دله دزدى، آتش زدن جایى، درآوردن جامه خود، بیقرارى، بهانه‏ گیرى، بى‏ خوابى، بدخوابى، بى ‏اشتهایى،… متجلى مى‏ شود آنچنانكه به اطرافیان فرد این احساس دست مى ‏دهد كه نكند وی دیوانه شده باشد.

شیوه‏هاى اصولى در درمان وسواس:

الف) روان پزشكى: اگر رفتار و یا عمل وسواسى شدید شود نیاز به متخصص روانى و درمانگرى است كه در این زمینه اقدام كند.

كسى كه تعلیمات تخصصى و تحصیلى ‏اش در روان پزشكى او به او اجازه مى‏ دهد كه براى شناخت ریشه بیمارى و درمان بیمار اقدام نماید.

علاوه بر اینكه در زمینه ریشه‏یابى‏ها كار و تلاش كرده و دائما در رابطه با خود هم اقداماتى بعمل آورده و لااقل حدود 300-200 ساعتى هم در رابطه با شناخت‏ خویش گام برداشته است. اینان اجازه دارند كه در موارد لازم نسخه بنویسند و یا داروهایى تجویز كنند و یا شیوه‏هاى دیگرى را که براى درمان لازم مى ‏بینند به كار گیرند.

گاهى لازم است كه بیماران را در مؤسسات روان ‏پزشكى یا در بیمارستان‏ها به طرق روانكاوى و روان‏درمانى درمان نمایند و در موارد ضرور باید آنها را بسترى نمود. درمان بیمارى براى برخى از افراد بسیار ساده و آسان و براى برخى دیگر بسیار سخت است؛ به ویژه كه شرایط اقتصادى و اجتماعى بیمار هم در این امر مؤثر است.

ب) روان درمانى: این هم نوعى درمان است كه توسط روانكاو یا روان شناس صورت مى‏ گیرد و آن یك همكارى آزاد بین بیمار و درمان كننده مبتنى بر اعمال متقابل است كه براساس روابطى نسبتاً طولانى و طبق هدف و برنامه ریزى مشخصى به پیش مى‏ رود. درمان اختلال به‏ صورت مكالمه و صحبت و یا هر شیوه مفیدى كه قادر به اصلاح زندگى روانى فرد باشد انجام مى ‏گیرد. در این درمان گاهى هم ممكن است از دارو استفاده شود. البته اصل بر این است كه براساس شیوه مصاحبه و گفتگو زمینه براى یك تحول درونى فراهم شود.

اصولى در روان درمانى: در روان درمانى افراد، همواره سه اصل مورد نظر است و مادام كه به این جنبه‏ها توجه نشود امكان اصلاح و درمان نخواهد بود:

الف - اصلاح محیط: و غرض محیط زندگى بیمار، توجه به امنیت آن، بررسى اصول حاكم بر جنبه ‏هاى محبتى و انضباطى، نوع روابط و معاشرت ها، فعالیت هاى تفریحى، گردش ها، تلاش هاى جمعى، مشاركت ها در امور،… است.

ب - ارتباط خوب و مناسب:در روان درمانى آنچه مهم است، داشتن ایجاد روابط خوب و مناسب همدردى و همراهى، كمك كردن، دادن اعتبار و رعایت احترام، وانمود كردن حق به جانبى براى بیمار، تقویت قدرت استدلال، بیان خوب، خوددارى از سرزنش و… است.

ج - روانكاوى و روان درمانى: كه در آن تلاشى براى ریشه ‏یابى، ایجاد زمینه براى دفاع خود بیمار از وضع و حالات خود، گشودن عقده‏ها، توجه دادن بیمار به ریشه و منشاء اختلال خود، القائات لازم و… است.